کرسی آزاد اندیشی بمناسبت 13 آبان

دانشگاه پیام نور گناوه بمناسبت یوم الله 13 آبان کرسی آزاد اندیشی با موضوع از آرمانهای 57 تا واقعیتهای 99 را با حضور دکتر محمدحسین قدیری ابیانه در فضای مجازی برگزار نمود.
سخنان دکتر قدیری ابیانه را در این نشست بشرح ذیل میتوانید مطالعه نمایید:
ضمن تبریک میلاد با سعادت پیامبر اکرم(ص) و امام صادق(ع) و بزرگداشت روز 13 آبان(تسخیر لانه جاسوسی) همزمان با تبعید امام خمینی توسط رژیم شاه به ترکیه و از آنجا به عراق.
خوشحالم که دراین یوم الله در خدمت شما هستم که همزمان است با انتخابات آمریکا....
در این جلسه میخواهیم مقایسه ای داشته باشیم از سال 57 تا 99. تا بدانیم کجا بوده ایم و به کجا رسیده ایم. برای تحلیل درست این موضوع میبایست ارزیابی درستی از وضعیت کشور(صادرات روزانه نفت و...) در سال 57 داشته باشیم تا بتوانیم مقایسه درستی انجام دهیم.
* سال 57 روزی 5400000 بشکه نفت صادر میشده که این مقدار بعد از انقلاب و قبل از اعمال تحریمها به 2300000 بشکه رسیده است. پس میزان صادرات نفت به ازای هر ایرانی قبل از انقلاب 5 برابر قبل از تحریمها بوده است. زیرا صادرات بعد از انقلاب به حدود یک پنجم قبل از انقلاب رسیده است و این اختلاف به صورت منابع برای نسل های آینده ذخیره شده است.
* قبل از انقلاب بیشتر جمعیت کشور در فقر بالایی به سر میبردند به همین منظور یکی از اهداف و آرمانهای انقلاب فقر زدایی و محرومیت زدایی بود و در همین راستا همه دولتها تلاش زیادی در این رابطه داشته اند. البته که با وجود همه این تلاشها ما نتوانسته ایم به حد مطلوب برسیم، هر چند که وضعیت بسیار بهتر شده است.
* از دیگر ملاکها طول عمر یا امید به زندگی است. این فاکتور قبل از انقلاب 52 سال بوده که بعد از انقلاب به 74 سال برای آقایان و 76 سال برای بانوان رسیده است.
* کل ظرفیت دانشگاهها و آموزشگاههای عالی ما محدود به 120 هزار نفر بوده که تنها 20 درصد آن را بانوان تشکیل میدادند اما در حال حاضر به 5 میلیون رسیده و حدود 60 درصد آنها خانم هستند.
پیشنهادی که برای شرکت کنندگان این جلسه دارم مطالعه کتاب سرلشکر فردوست است. این شخص کسی بود که از همان ابتدا با محمدرضا شاه هم کلاس بوده، با او به سوئیس رفته و از اسرار و مسائل امنیتی زیادی در مورد نظام اطلاع دارد. بعد از انقلاب دستگیر میشود و اعترافات او در قالب کتابی به این نام در دو جلد به چاپ میرسد. این کتاب بیانگر اوضاع قبل از انقلاب است.
هم اکنون میخواهیم بسنجیم آیا این شرایطی در آن هستیم مطلوب ما هست یا خیر؟
عقیده بنده این است که با توجه آنچه میخواستیم و علیرغم دستاوردهایمان، دوست داشتیم بسیار بیشتر از این میزان پیشرفت میکردیم. حال باید دید مشکلات و موانع ما برای پیشرفت کشور چه بوده است؟
- یکی از مسائلی که همیشه مردم مطرح میکنند: ایران کشور بسیار ثروتمندی است. با وجود این ثروت ها که تنها به نفت و گاز نیز محدود نمیشود پس چرا ما به آنچه می خواستیم برای مردممان فراهم کنیم نرسیدهایم؟
- گاهی کشورمان را با کشورهای نفت خیز عربی مقایسه میکنیم و تفاوتهایی را میبینیم. به عنوان مثال مطرح میشود که چرا آن کشورها به مردمشان اینقدر یارانه میدهند گاها به اندازه حقوق ما ولی ما .....
اگر بخواهیم مقایسه کنیم باید از وضعیت آنها آگاه باشیم. درآمد نفتی ما همواره متفاوت بوده، حتی سهمیه اپک و یا میزان صادرات نیز به همین صورت است.
بحث دیگری که قابلیت مطرح شدن دارد، بحث بودجه است. در تعیین بودجه هرساله دولت، باید تخمین زده شود که درآمد دولت چقدر است تا بر اساس آن بتوان بودجه را تقسیمبندی کرد. اما این تخمین درآمد نوعی پیشبینی است که امکان دارد تحقق یابد یا خیر.
بخاطر بالا بودن رقم درآمد حاصل از نفت و گاز، برای قابل درک بودن ارزش آن میتوان اینگونه محاسبه کرد که به ازای هر ایرانی ماهیانه چقدر نفت تولید شده و یا صادر کردهایم.
به عنوان مثال ذکر میکنم: زمانی که دولت بودجه بندی سال 97 را را مینوشت گمان میکرد که برجام برقرار خواهد شد و تمام تحریمها برداشته میشود، بنابراین بودجه را بر اساس لغو تحریمها بست. اما دیدیم که اینگونه نشد. برای درآمد سالانه نفت، گاز و میعانات گازی رقمی حدود 100هزار میلیارد تومان پیشبینی شده بود که اگر این مقدار بر جمعیت کشور و 12 ماه سال تقسیم میشد سهم هر ایرانی در هر ماه 100 هزار تومان میبود. در حالی که به هیچ عنوان تصور مردم اینگونه نیست. این مبلغ در تصور مردم ما بسیار بالاتر است. علاوه بر این موضوع آنها میگویند درآمد کشور ما فقط همین نفت و گاز نیست. ما کشوری غنی داریم که منابع و معادن زیادی دارد علاوه بر اینها دولت درآمد های دیگری هم دارد.......
حال باز مطرح میشود که چرا کشورهای عربی همسایه که از نعمت نفت و گاز برخوردارند درآمدی بسیار بالاتر از ما دارند؟ با بررسی میزان صادرات نفت و جمعیت تبعه در این کشورها متوجه میشوم که یک سال فروش نفت کشورهایی مانند کویت، قطر و... به ازای هر تبعهاش برابر 50 تا 60 سال صادرات نفت به ازای هر تبعه ایرانی در شرایط قبل از تحریم بوده است.
با همه این توصیفات و تحریم ها ما پیشرفتهای قابل توجهی داشته ایم: به عنوان مثال ما در زمان جنگ برای تامین سیم خاردار مشکل داشتیم اما میبینیم که هم اکنون دشمن به دنبال جلوگیری از تولید سلاح های پیشرفته در کشور است. یک زمانی دشمن به دنبال تجزیه ایران بود اما الآن نگران نفوذ ایران تا مدیترانه است و........
ما پیشرفتهای زیادی داشته ایم، اما میتوانستیم بسیار بهتر از این باشیم. به همین خاطر چند نکته در مورد موانع پیشرفت را میگوییم.
* مردم ایران پس از کویت، امارات و... جزو تنبلترین مردم دنیا به شمار میآیند.
* ساعت مفید کار در ایران 22 دقیقه است در حالی که در کشورهایی مانند چین و ژاپن این رقم حدود 8 ساعت حتی در کره جنوبی این رقم به حدود 9 ساعت میرسد. یعنی یک کارمند در کره جنوبی به اندازه 26 کارمند در ایران کار میکند.
* این کشورها مردمی بسیار قانع دارند.
* آنها بر مصرف کالاهای داخلی خود بسیار متعصب هستند. در حالی ما به عکس دچار خود تحریمی در کشورمان شده ایم. ما بازاری 83 میلیون نفری داریم که آن را به خرید کالاهای خارجی اختصاص دادهایم. که بنده معتقد هستم با مصرف کالای ایرانی میتوان 80 درصد مشکل اشتغال را حل نمود.
برخی از مردم ما معتقد هستند که اگر با آمریکا به توافق برسیم همه مشکلات حل خواهد شد. اما میبینیم که کشورهایی مانند پاکستان و مصر با آمریکا رابطه دارند، به امریکا پایگاه نظامی دادند. حتی مصر با اسرائیل هم رابطه دارد. اما در مصر بالای یک میلیون نفر در پایتخت آن کشور در قبرستان زندگی میکنند. اکثر مردم این کشورها زیر خط فقر زندگی میکنند. کشور های دیگری مانند کره جنوبی و ژاپن نیز دلیل پیشرفتشان رابطه با امریکا نیست بلکه مواردی همانند آن چیزی است که در بالا ذکر شد.
در آخر جواب این مورد که گفته میشود کالای ایرانی قیمت بالا و کیفیت پایینی دارد را میدهم. میگویم باید با تحصیلاتی که جوانان ما انجام می دهند بتوانند کیفیت محصولات را بالا ببرند.
نظر دهید